Vergezichten en uitlaatgassen

Door Wicher

Pismo Beach was ondanks, of misschien wel dankzij, het Nivon-karakter zo gek nog niet. Veel privacy, buren op grote afstand, veel gras en groen, en bovenal stil. Geen schallende radio’s, geen gillende kinderen. Natuurlijk, spelende kinderen maken altijd lawaai, maar dat geeft niet als er veel ruimte is.
’s Ochtends zijn we op tijd opgestaan, hebben alle drie in de camper gedoucht (met de waterdruk van onze eigen waterpomp), we hebben daarna gezellig met z’n drieën ontbeten en we hadden inmiddels al zoveel ervaring met het oppakken dat dat ook in een mum van tijd gebeurd was. Om kwart voor negen reden we. Op naar LA. Annemei had aan Tomtom de route opgegeven die zoveel mogelijk vlak langs de kust liep. Dus zoveel mogelijk Highway 1. Maar soms koos Tomtom ook andere weggetjes. En hij had zo z’n eigen ideeën over de vereiste breedte van die weggetjes. En ook het maximale stijgings- en dalingspercentage had ie ingevuld met “kan niet schelen, als het uitzicht maar mooi is”. Nou, dat was het! Prachtig. Gelukkig reed Annemei zelf. En we hebben haar opgevoed met veel verantwoordelijkheidsgevoel, dus het kwam allemaal goed. Maar zo nu en dan hebben we allebei behoorlijk zitten zweten. David niet. Die vond alles prachtig. En na een half uurtje is hij lief in slaap gevallen.

Tot vlak voor Santa Barbara hebben we een schitterende route gehad. Op dat punt komen de 1 en de 101 bij elkaar en rijd je naar LA eerst zes-, dan acht-, vervolgens tien-, en uiteindelijk zelfs twaalfbaans. Dat zal dan wel lekker opschieten zou je zeggen. Nou vergeet het maar. Hoe dichter we bij LA kwamen, des te dichter de file werd. Over de laatste 150 km hebben we bijna 4 uur gedaan. Beetje gas geven, beetje remmen, beetje gas geven, beetje remmen, beetje gasgeven…. inderdaad, beetje remmen. Uren achtereen. Goddank heeft de camper een automaat, maar geloof me, van dat eindeloos remmen en gas geven krijg je kramp, erge kramp, in de rechtervoet. Heel vervelend, want je kunt niet even aan de kant om van bestuurder te wisselen en je staat niet lang genoeg stil op de rijbaan om uit te stappen en beide rond de auto te lopen. Dus oefenden wij een paar keer hardop de wisseltruc. Zo gauw het even kon zou Annemei, want die reed, de auto in de P-stand zetten, razendsnel één stap de camper in lopen, ik zou tegelijkertijd als een speer naar de bestuurdersstoel verhuizen en de auto weer in de Drive-stand zetten. En daarna zou Annemei weer op de bijrijdersstoel plaatsnemen. Alles bij elkaar mocht het hoogstens vier seconden duren. Toen de auto voor ons even echt stil stond hebben we de truc uitgevoerd. Het ging fantastisch. Er was geen examencommissie, maar als die er wel geweest was, waren we vast cum laude geslaagd. We hebben hardop gejuicht, en daarna mocht ik de laatste twee uren vijf en zes rijen dik file rijden. Gaar waren we daarna, allebei. 

Om 16.55 uur vertelde Tomtom ons dat we er waren. Ik voelde al nattigheid, want er was er op die plek helemaal geen RV-park, laat staan eentje met vijf sterren. Er was alleen een rijtje keurige woonhuizen. Annemei bleek zich één letter in het adres vertikt te hebben….. We moesten nog een eindje verder, slechts 10 km, normaal gesproken 12 minuten. Normaal gesproken…. Dat was wel het moment waarop de relatie tussen vader en dochter even op de proef gesteld werd. Het knetterde een paar seconden. Niet hoorbaar, maar voor ons beide wel voelbaar. En daarna loste het zich op. Om half zes stond onze camper op z’n plek.

En hoe zat het nou met die vijf sterren? Mwah, keurige camping, leuke stoeltjes bij de camperplaats, prima service, uitstekende douches en wasmachines, leuk – leeg – zwembadje, en veel strontrijke Amerikanen in wanstaltig grote RV’s. Maar gelukkig waren ze rustig. Al die campers staan hutje aan mutje naast elkaar, zoals op een druk stacaravanterrein. Je moet er maar plezier in hebben. Maar voor één nacht was het wel te doen.

Vandaag zijn we doorgereden naar San Diego. Als je van LA naar het zuiden rijdt wordt de wereld steeds Spaanser, steeds Mexicaanser. En de Pacific lijkt steeds mooier te worden, de palmen steeds groener en de vergezichten steeds weidser. Jammer dat we ook hier weer de helft van de route in de file gestaan hebben. Het RV park waar we nu staan (net ten zuiden van San Diego) is duidelijk een vakantiepark. Het ligt vlakbij een enorme jachthaven. De campers staan hier ook hutje mutje, maar het is er veel luidruchtiger dan op de vorige (en ook nog iets duurder). Vanwege Memorial Day is het park afgeladen stampvol. En allemaal mensen die zijn gekomen om te ‘genieten’ en daar blijkbaar veel (harde) muziek bij nodig hebben.

Tot slot nog even David. Die had gisteren een zware dag van bijna negen uur reizen (waarvan in totaal zeven uur in de auto). Hij gaf geen krimp. Hij heeft ’s ochtends eerst een poosje in z’n autostoeltje geslapen Daarna heeft hij lief naar van tevoren op de iPad gezette Nederlandse (nagesynchroniseerde) tekenfilmpjes gekeken. Soms een beetje naar buiten gestaard, een beetje met ons geteuterd. Maar hij bleef lief. En constructief. “David maakt er altijd wel wat van “, zei Annemei. En zo is het. Morgen gaan we naar de beroemde San Diego Zoo. David gaat voor de panda’s en tijgers. En de slangen? Nee opa, die zijn eng!