Drinkwater en kogelgaten

Door Wicher

We staan, bij een temperatuur van 36 C, aan Lake Mead. Het waait ongeveer windkracht 7. Door de grote luchtvochtigheid voelt het aan zoals bij Lake Havasu: 43 C. We hebben, net als alle andere RV’s hier, de airco op vol. En we blijven in de camper. Buiten is het door wind en hitte niet te wezen.

Lake Mead staat weer aardig vol water. Lees die zin nog even weer. De meeste Nederlanders zullen er hun schouders over ophalen. Lake Mead staat weer aardig vol water, nou, en? Nou, een heleboel!

Lake Mead, waarvan de westpunt bijna Las Vegas raakt, is (samen met Lake Powell bij Page) het grootste waterreservoir in de Colorado River. Het is een stuwmeer dat in 1936  is ontstaan na het bouwen van de Hooverdam hier ongeveer 8 km vandaan. Ruim 40 miljoen mensen in zeven staten zijn voor hun drinkwatervoorziening afhankelijk van Lake Mead en Lake Powell. Maar door de permanent aanhoudende droogte en de extreem hoge temperaturen in de zomer in dit gebied, daalde sinds 2000 het waterniveau in beide meren gestaag. Zo gestaag dat de verantwoordelijke watermanagers vreesden voor een serieus drinkwater tekort in 2020 of 2021. 
Stel je voor: een stad als Los Angeles met 7 miljoen inwoners moeten de mensen het ’s zomers bij een temperatuur van 38 C doen met iets minder dan 2 liter water per persoon per dag. Dat zou onherroepelijk oorlog en chaos betekenen. 

Sinds dit voorjaar is de kans dat dat gebeurt niet nul, maar wel klein. Een extreem koude winter met heel veel sneeuw in de Rocky Mountains (waar de Colorado River ontspringt), samen met aanhoudende regenval in het voorjaar, heeft er voor gezorgd dat voor het eerst in 20 jaar Lake Powell ‘overstroomde’ en Lake Mead kon worden ‘bijgevuld’. Het meer is nog niet ‘vol’. Je kunt op de foto zien wat het waterniveau voor 2000 geweest is. Maar vorig jaar stond het veel lager.

Serv suggereerde in een reactie dat we dat van die koude en strenge winter maar niet aan Trump moesten vertellen. Hij zou er een rechtvaardiging in kunnen zien van zijn ontkenning van en klimaatvraagstuk. Bijna alle Amerikaanse klimaatwetenschappers zijn het er echter over eens dat ook deze extreme sneeuw- en regenval het gevolg is van een sterk ontregeld klimaat.

Met Lake Powell en Lake Mead ging het nog goed. In Californië moesten dit voorjaar honderduizenden mensen worden geëvacueerd, wegens naderende modderstromen en ver buiten hun oevers tredende rivieren. Vele bruggen en viaducten zijn vernield of zwaar beschadigd. Een land dat helemaal is ingesteld op het opvangen van iedere druppel water, weet zich absoluut geen raad met overtollig water. Het enige dat ze kunnen bedenken is: laat maar wegstromen. Met alle noodlottige gevolgen van dien.

De reis van Zion naar Lake Mead was aanvankelijk prachtig, later oersaai. Op een klein stukje na.
Prachtig was de Gorge van de Virgin River. Ik herinnerde me dat traject nog haarscherp van mijn trip van 12 jaar geleden. Toen reed ik in van Bryce in een keer naar Lake Mead. Maar ook via de Interstate Highway 15 en ook door die Gorge. Prachtige rotsformaties met heel ver beneden een idyllisch klein uitgesleten riviertje. Na al dat moois volgt de woestijn. Eerst de Arizona woestijn. Later de Nevada woestijn. Je weet dat je in Nevada bent als je overal casino’s ziet verrijzen en de prijs van de hotelkamers daalt naar $ 27 per nacht (alles doen ze om je dat casino in te krijgen). En geloof me, de woestijn is vooral saai. (De Interstate 15 was overigens de beste kwaliteit autosnelweg tot dusver).

Op een gegeven moment wilde de Tomtom ons van de I-15 afhebben. We moesten een tweebaans parallelweg op. Nou ja, als Tomtom dat zegt, dan doe je dat. Na een kilometer of drie werden we een obscuur weggetje op gedirigeerd. “Private Road”. ‘Violaters’ zouden worden gestraft. We wilden net omkeren, toen we zagen dat twee andere auto wel doodleuk dat weggetje inreden. Nou ja, als zij…. dan wij ook, zeiden we tegen elkaar. Tomtom vertelde ons dat we 20 km op dat weggetje moesten blijven rijden. De bordjes met opschriften over Prohibited en Violaters werden echter steeds agressiever. Het weggetje leidde langs allerlei technische installaties, met grote hekken er omheen. Op een gegeven moment zagen we links een heel groot, maar dan ook werkelijk een heel groot, zonnepanelenpark liggen. En weer zo’n heel streng bord erbij. Met woorden als “No tresspassing” en “High Penalty”. Het akelige van dat bord was bovendien dat het doorzeefd was met kogels. Toen kregen we het toch wel een beetje benauwd. En we hadden nog een kleine 8 km voor de boeg. Maar min of meer tot onze verbazing (we waren in gedachten al aan het oefenen om ons – als we zouden worden aangehouden – voor te doen als een stel volstrekt achterlijke Nederlanders), kwamen we zonder obstakels weer op een ‘gewone’ weg uit. Tomtom had ons een dikke 30 km laten afsnijden. Voor herhaling vatbaar?

Morgen, weer heel saai, naar Barstow, of als het lukt Bakersfield. In Yosmite sneeuwde het vandaag en was het overdag 1 graad Ceslsius. Dinsdag hopelijk weer terug naar normaal…