Yosemite? Yosemite!

Door Wicher

We zijn in Yosemite Valley en we staan op de Upper Pines Campground. Het is dus gelukt. Yosemite is bereikt. Gisteren stonden we nog in alle rust 500 m buiten het Nationale Park. Vandaag staan we in het overvolle centrum van Yosemite, Yosemite Valley. Dit is in alles de overtreffende trap. De meest imposante rotsen (we staan recht onder de beroemde Half Dome), de mooiste watervallen die ik ooit gezien heb (Yosemite Falls kon ik echt vanaf een paar honderd meter naar beneden horen donderen), de meest woeste bergbeken. Maar ook het volstrekt vastgelopen verkeer, de waanzinnigste stroom toeristen, het meest belachelijke filelopen op de trail.

Vanmiddag kon ik niet langer om de conclusie heen, de conclusie die ik de afgelopen weken ijverig heb proberen te verdringen: de meest bekende Nationale Parken in Amerika gaan aan hun eigen succes ten onder. Om ervan te kunnen genieten moet je rust en ruimte hebben. Maar dat zoeken zoveel mensen tegelijkertijd, dat zowel rust als ruimte het loodje leggen. Niet in Joshua Tree, dat is te heet, te afgelegen en te eenzaam voor groot toerisme. Ook niet in Page en in Bryce. Bryce ligt te ver uit de route en Antelope Canyon bij Page is een te kleine attractie. Maar voor The Grand Canyon, Zion en zeker Yosemite geldt dat het massatoerisme de grootste negatieve factor is in de beleving van de natuurschoon van het Nationale Park. Vanmiddag, toen we op pad waren naar een waterval, had ik zelfs de associatie van de avondvierdaagse. Of eigenlijk twee: een colonne die de berg op loopt en eentje die de berg afdaalt of – rare sport – de berg komt afrennen.

Het bijzondere was, dat mijn herinnering aan Yosemite een heel andere was. Twaalf jaar geleden was ik hier in de eerste week van oktober (’s nachts zeven graden vorst). Ik was binnen gekomen over de Tioga Pass. En ik was neergestreken op een van de kleinere first come, first served campings aan de Tioga Road. Dat ligt een dikke 1000 m hoger dan de Valley, waar we nu zijn. En het is ten noorden van de grote drukte. Ik herinner me dat ik anderhalf uur heen en anderhalf uur terug ben gereden voor een half uurtje boodschappen doen in Yosemite Village. Meer heb ik toen van de Valley en de Village niet gezien. De watervallen waren toen al droog. De natuur was lang zo uitbundig niet, het begon herfst te worden. Maar ik genoot intens van de rust en de ruimte. Langs Tioga Road waren bijna geen toeristen. Ik heb wandelingen gemaakt waar ik na een half uurtje niemand meer tegen kwam. Ik heb een middag aan Lukens Lake doorgebracht. In m’n eentje. 
Hoe schril is het contrast met deze keer. Aan twee kanten. De natuur is ongelofelijk veel indrukwekkender. En de drukte is ongelofelijk veel afstotender.

Toen we hier naartoe gingen, wisten we al dat we een probleem zouden hebben. We hebben namelijk een camperplek voor vandaag (dinsdag), we hebben een camperplek voor donderdag. Maar voor morgen, woensdag, hebben we er niet een. Dat is het gevolg van het idiote reserveringssysteem voor dit Nationale Park. We dachten: er valt vast wel wat uit, we krijgen vast nog wel een plekje. Die hoop groeide vanochtend, toen bleek dat weg 140 (naar Los Angeles) was afgesloten, vanwege grote, naar beneden gevallen rotsblokken. Het verwijderen daarvan en de herstelwerkzaamheden gaan zeker een paar dagen duren. Dat zou wel eens een boel annuleringen kunnen opleveren. Dus wij naar de Campground Reservations. Maar die hadden nog geen annuleringen binnen (de meeste mensen annuleren ook niet, want je krijgt je geld toch niet terug. Ze komen gewoon niet opdagen). Als we morgenavond een plek wilden hebben, dan konden we morgenochtend om zes uur in de rij gaan staan. Om acht uur begint de registratie voor de wachtlijst. En om 15.00 uur hoor je dan of je een plek hebt. Twee uur lang in alle vroegte en in de kou in de rij staan? En dan ook nog onzekerheid tot 15.00 uur? Gaan we niet doen! We hebben besloten dat we nog een keer overnachten op ons plekje van gisteren. Prima plek. En bovendien ook nog gratis. Het enige nadeel is dat we morgenmiddag vijf kwartier heen en donderdagochtend weer vijf kwartier terug moeten rijden. We hebben het er voor over.

Een van de overwegingen om morgen terug te gaan naar ons vorige plekje is David. We merken dat hij erg onrustig – en dien overeenkomstig obstinaat – wordt  van iedere keer weer een nieuwe onbekende camperplaats. Het jongetje krijgt deze reis al zoveel indrukken en, zeker vandaag, al zoveel prikkels, dat we graag ons best doen om hem wat te ontzien. Het plekje van gisteren vond hij prachtig. En het was vergeleken bij deze propvolle camping een oase van rust.

Als we de balans opmaken, dan is het ontzettend jammer dat het hier zo godsallemachtig druk is en dat het zo’n vreselijk geklier is met kampeerplekken (wat natuurlijk ook weer een gevolg is van die godsallemachtige drukte). Maar ik snap al die mensen ook wel die hier naartoe willen komen. Het is hier ook zo godsallemachtig mooi!

PS. De koelkast doet het hier uitstekend. Yosemite Valley ligt maar op 1200 m.