De allerlaatste

Door Wicher

We zijn vrijdag heelhuids in Livermore aangekomen. Het was, op de laatste 20 minuten na, een zeer voorspoedige reis. We reden van Yosemite over de 120 en de 580 de Bay Area in. En de overgrote meerderheid van de mensen op die wegen rijdt ‘s middags de Bay Area uit. Dus van files hadden we geen last. Tot we in Livermore van de snelweg afgingen en de hooguit twee kilometer probeerden af te leggen naar het huis van Wouter en Wiebke, helemaal aan de rand van Livermore-noord. Die twee kilometer duurden ruim twintig minuten. De dagelijkse file op Vasco Road. We waren het helemaal verleerd!
Toen moest in de verzengende hitte van Livermore de camper nog worden uitgepakt en schoongemaakt. Noem het een uitdaging. Maar het ging. We kenden de camper daarna niet meer terug. Zo schoon!

Waar het niet mee ging was David. De klap omhoog in temperatuur (25 C in Yosemite, 38 C in Livermore) was hem teveel. Mama en opa die even niet in hun schoonmaakdrift gestoord konden worden. Slapen in een snikhete kamer. Ellende allemaal. Drenzen en dreinen. Tot half elf ’s avonds.

Zaterdag hebben we de camper ingeleverd. Het was nog wel even spannend of we iets van ons eigen risico kwijt zouden zijn. Wij wisten zelf natuurlijk heel precies waar we kleine schadeplekjes hadden gemaakt en wat er zoek was geraakt. Krassen van bomen bijvoorbeeld. Niet helemaal weggewerkte appelsapvlekken op de autostoelen, een bezempje dat op een of andere camping was achtergebleven. Maar de Apollo-medewerker die onze camper inspecteerde kon dat allemaal niet boeien. Die kreeg dagelijks te maken met heel andere vormen van schade. Er afgereden buitenspiegels, naar de ratsmodee geholpen bovenkanten, diepe deuken in de achterkant omdat de camper net iets hoger, respectievelijk iets langer was dan de bestuurder dacht. Hadden wij allemaal niet. Eigen risico helemaal teruggekregen. Verder ‘s middags het buurtzwembad in en daarna – mede vanwege Davids grote prikkelbaarheid wegens veel te weinig slaap – heel rustig aan gedaan. Allemaal vroeg naar bed.

Vandaag was het in Livermore bijna 40 C. En 70 km verderop in San Francisco was het (vanwege de Pacific en de Baai) aangenaam koel met 26 C. Annemei wilde SF wel eens zien. Maar ja, wat doe je in zo’n grote stad met zo’n klein jongetje? Niks natuurlijk. Maar wacht eens even, waarvoor heb je als klein jongetje eigenlijk een oom en tante? Voor dit soort situaties natuurlijk! En zo ontstond al gauw het plan dat Annemei en ik naar San Francisco zouden gaan en Wouter en Wiebke zouden David entertainen. 

Nou dat hebben ze fantastisch gedaan. David heeft voor het eerst van z’n leven de Chuck e Cheese gezien en beleefd. Een soort overdekte verzameling van kermisattracties waar geld in moet en waar je met ballen kunt gooien, met speelgoedpistooltjes kunt schieten, met hamers kunt slaan en nog veel meer dingen waar David zeer veel plezier aan beleeft. En verder heeft hij op de gitaar van Wouter mogen spelen, gras mogen rollen, ijsjes mogen eten. Verwennerij van de bovenste plank.

En Annemei en ik hebben op ons dooie gemak San Francisco verkend, respectievelijk herbeleefd. Japantown, Chinatown, naadloos overgaand in Little Italy (waar het dik feest was). Union Square (Apple Store!!), winkels, kleren kopen, schoenen kopen. Heerlijk. En toen we thuis kwamen, troffen we een heel moe, maar zeer tevreden jongetje aan. Dank Wouter en Wiebke. Ruim geslaagd voor de oom en tante test.

Morgen en overmorgen blijft het hier waanzinnig heet. Wouter en Wiebke werken.  Wij hebben een auto gehuurd en vertrekken waarschijnlijk beide dagen op tijd naar het strand. Daar is het aangenaam, want de Pacific is altijd koud.
We leveren de auto woensdag in op het vliegveld en vliegen om 14.00 uur terug. Naar Nederland. Want daar wonen we. Daar staat ons huis. Daar horen we.

Vier weken hebben we blogs geschreven over hoe het met ons ging toen onze camper ons huis was. Daar hebben we veel energie en tijd in gestoken. Het was dan ook heel erg leuk om daar van heel veel mensen reacties op te krijgen. Dat hebben we allebei bijzonder gewaardeerd. En zowel Annemei als ik willen jullie daar zeer voor bedanken. We waren verrast door het grote aantal mensen dat op de blog geabonneerd wilde zijn (meer dan 60). Aan het aantal keren dat de website na iedere nieuwe blog werd bezocht, konden we zien dat ruim 75% daarvan het tot het laatst heeft volgehouden om ons te volgen. Dat hadden we nooit gedacht. Het heeft ons heel erg gemotiveerd om die blogs te schrijven.

Maar toch hebben we het niet in de eerste plaats voor onze volgers gedaan. Van de twintig blogs die we hebben geschreven en de vele foto’s die we hebben geschoten, maken we straks voor David een groot reisverhaal- en fotoboek. Voor ons was dit een onvergetelijke vakantie. Maar David kan zich er later waarschijnlijk niets meer van herinneren. Wat weet jezelf nog van toen je drie jaar en negen maanden oud was?
Daarom dus die twintig verhaaltjes. Daarom dus ook de discipline om er bijna dagelijks eentje te schrijven. Maar dat laat onverlet dat wij na iedere blog toch wel heel erg nieuwsgierig waren of we ook reacties hadden. We hadden ze altijd. Dank daarvoor!

En nu? Nu is het mooi geweest. Over en uit. Als alles goed gaat, landen we donderdag om 9.15 uur op Schiphol. We worden opgehaald door Susan en daar verlangen we zeer naar. Vijf weken was wel lang. 
Tot gauw, in Nederland!