Oop en Daaf

Door Wicher

Vandaag was een tussendag. De dag na de vermoeiende dag in de dierentuin en de dag voor de camperrit naar de hitte van Joshua Tree. En vandaag is de vertrekdag voor 75% van de campers hier. Morgen, dinsdag, moet iedereen weer aan het werk. Even een quizje. Een van de foto’s staat een bus. Is dat a. een lijndienst van de MTS, met ruimte voor 98 passagiers, of b. een luxe touringcar met ruimte voor 56 passagiers, of c. een camper voor een vierpersoons gezinnetje? 

We waren er gisteravond achter gekomen dat we te weinig brood hadden, te weinig yoghurt, (te weinig pinda’s), één maaltijd te weinig, en geen American cookies. Dus moesten er boodschappen gedaan worden. Dichtstbijzijnde supermarkt op 3,8 km. Dat bood ons twee opties: ofwel de camper afkoppelen, slide-outs insliden, alles weer vastzetten in de kastjes en met de camper naar de super, ofwel: Wicher gaat lopende naar de super en laat zich met een Uber en de boodschappen weer terug rijden. Er was natuurlijk nog een derde optie: Wicher laat zich met de Uber heen- en terugrijden, maar dat kwam in het brein van deze zuinige Groninger natuurlijk niet op.
Ik heb dus een wandelingetje gemaakt van zo’n 40 minuten. Heerlijk om even in m’n eentje even stevigaan te lopen. Maar wat is Amerika, zelfs Californië, arm. In het wijkje waar ik doorheen liep, heb ik hoofdzakelijk straatarme, slecht geklede, dof uit de ogen kijkende mensen gezien. In oude verschoten trainingsbroeken, naar binnen strompelend in de goedkoopste winkels. Om nog maar te zwijgen van de vele daklozen die met hun hele bezit op een boodschappentrolley geladen door de straten slenteren. Ik had het vaker gezien, ook in San Francisco, maar ik wen er nooit aan.

Eigenlijk ben ik ongeschikt om boodschappen te doen in de VS.  Ik word radeloos in een supermarkt met een oppervlakte van twee voetbalvelden. Vind daar maar eens kindertandpasta en normale pastasaus. Maar uiteindelijk het is allemaal gelukt. ’t Duurde alleen even. En die Uber ging feilloos. Ik blijf dat een fantastisch systeem vinden. Jammer dat dat in Nederland niet mag, omdat we het taxisysteem in een duur vergunningensysteem hebben gewikkeld. Het Uber-systeem is buitengewoon gebruikersvriendelijk en de chauffeur heeft er heel veel belang bij om goede gebruikersbeoordelingen te krijgen. Dus die doet z’n best wel. Win-win.

Maar met al dat gedoe was de ochtend wel naar de mallemoer. Dus bij de camper geluncht en op naar San Diego. Het Balbao Park. (Het was maar 18C, zwaar bewolkt en veel te winderig voor het strand). Balbao is het Park waar ook de Zoo in ligt. Er liggen heel veel musea in en het herbergt de Spaanse wijk, een aaneenschakeling van straatjes en pleintjes met boetiekjes, cafeetjes etc. Leuk, maar heel duur en heel toeristisch. Vlak achter dat wijkje ligt, vlak voor de Zoo, een grote draaimolen. Door David consequent windmolen genoemd. Maar hij vond het prachtig. Dat was maar goed ook, want de rest van de middag was er voor hem niet zoveel te beleven geweest. Annemei en ik vonden dat Balbao Park heel leuk. David vond er niets aan. En hij werd er ook heel vervelend van. Wilde op een gegeven moment geen stap meer vooruit zetten. En toen wij met z’n tweeën uiteindelijk maar gewoon doorliepen, ging hij mokkend boos op het trottoir zitten. Uiteindelijk wilde hij wel m’n hand pakken om weer verder te lopen. Maar daar ging een hele overredingsstrategie aan vooraf.

David vindt de voortdurende aanwezigheid van zowel Annemei als van mij soms maar knap moeilijk. Hij is nog nooit zolang met mij samen geweest als nu. En als hij bij Susan en mij is, is Annemei er meestal niet bij. Deze combinatie met ons drieën is dus vrij nieuw. Meestal gaat het fantastisch, maar soms heeft hij veel behoefte aan “mamma is lief en opa is stout”. Hij schiet onmiddellijk in die groef als ik hem corrigeer of iets verbiedt. Zodra Annemei niet in de buurt is, ben ik echter de liefste opa van de hele wereld. Hij heeft in die situaties ook een kozenaampje voor me bedacht: “Oop”, als afkorting voor het veel te lange opa. Van de weeromstuit noem ik hem “Daaf”. Vindt ie maar gek. Maar ook wel weer leuk. Als we helemaal close zijn noemt hij me “Opi”. Ik ben benieuwd hoe de relatie zich verder ontwikkelt en of dat nog nieuwe woorden en aanspreektitels oplevert.
Morgen rijden we naar Joshua Tree. De hitte in! En of er internet is? Het zou maar zo eens kunnen zijn van niet. Als het dus even stil blijft, niet wanhopen. We komen terug.